Wie had gedacht dat ik ooit vrijwillig deel zou nemen aan een retraite?
Ik zeker niet.
Maar toch is het zo gelopen.
Er was altijd wel een deel van me wat benieuwd was of ik ook stil kon staan, aangezien ik vooral gedij in de 4e en 5e versnelling. Maar door een ongeval stond ik al een tijd in zijn neutraal. (Hard)lopen was niet mogelijk, fietsen ook niet, en het was niet duidelijk of en wanneer dat weer zou kunnen. Toen ik een aankondiging zag dat een dierbare collega voor het laatst een dergelijke reis zou gaan begeleiden, was de beslissing snel genomen. Voor mij was het prettig, tenminste 1 vertrouwd gezicht al te hebben, als ik zoiets nieuws zou gaan doen.
Ik had zelfs nog nooit gemediteerd. Hardlopen was mijn meditatie.
De retraiteweek was gebaseerd op de latifa meditatie: ik besta, ik verlang, ik hoop, ik vertrouw en ik geloof, ik laat los, ik heb lief en ik ben bereid. En iedere dag ging over een ander stukje. Wat was het een bijzondere reis, door een voor mij onbekend landschap.
Ik vond het in het begin ingewikkeld. De eerste dagen waren oncomfortabel doordat mijn heup door alles heen jankte. En dan moest je bij de meditatie naar binnen keren. Ik kwam steeds meteen bij die heup en dan niet verder. Door andere medicatie werd de pijn zachter en de nachten beter. En toen kon ik verder. Geen compleet nieuwe inzichten, maar wel oude pijn gevoeld en doorleefd, voor een deel alleen, voor een deel gekoesterd door de mensen uit de groep.
Deze groep, heel bijzonder hoe dat gaat, in het begin 6 vreemden in een busje, moest ik het met hen de hele week van alles gaan delen? Maar later: mooie mensen, gekwetste mensen ook, maar mensen die ook durven. Durven naar zichzelf te kijken, hun angst en kwetsbaarheid aan durven kijken. Durven benoemen wat ze nodig hebben, maar ook afstand kunnen nemen om ook de anderen in hun directe omgeving te kunnen zien met hun behoeften.
Leren dat gevoelens niet zwak of minder zijn, maar prachtig. En het ene gevoel niet beter dan het andere. Het mooie vreugdevolle intense, kan niet bestaan zonder de keerzijde van pijn en verdriet. Beide zijn deel van je als persoon.
De pijn aan mijn heup ging niet alleen door medicatie meer naar de achtergrond, maar ook doordat het onderwerp groter werd. En langzaam voelde ik me rustiger, kon ik gewoon ergens zitten, zonder speciaal iets te doen, zonder het gevoel dat ik eigenlijk wat zou moeten doen in plaats van maar een beetje rond te lummelen. Ben ik weer wat gaan tekenen, gaan schrijven. Wat meer berusting in het niet kunnen, en het niet weten of en wanneer het wel weer kan.
Eenieder kwam met zijn of haar eigen verhaal. Eenieder was op reis, op zoek naar iets. En er was zoveel ruimte dat iedereen aan bod kwam. Je mocht zijn wie je was, zonder oordeel. Je mocht wensen wat je wilde, zonder oordeel. Ik gun iedereen zo’n belevenis met zulke mooie mensen.
Wat een bijzondere ervaring. Ik ben dankbaar.
Marieke
Comments